GOLD

W XVI wieku piwowarzy w Bawarii mogli warzyć piwo jedynie w okresie niecałych 7 miesięcy, było to od 29 września (dzień św. Michała) do 23 kwietnia (dzień św. Jerzego). Spowodowane to było obawą przed pożarem w trakcie procesu produkcji, ale również tym że piwowarzy byli uzależnieni od pogody i temperatury panującej na zewnątrz. Nie znano wówczas skutecznych metod chłodzenia, a jedyną możliwością fermentowania i leżakowania piwa, było przechowywanie go w chłodniejszych piwnicach lub jaskiniach, wypełnionych blokami lodowymi, pozyskanymi z pobliskich jezior.

​

Piwo Marcowe swoją nazwę zawdzięcza miesiącu w którym było warzone. Był to okres przypadający na koniec sezonu warzenia piwa, dlatego do jego produkcji wykorzystywano słód pozostały w magazynie. Następnie uwarzone piwo, które było mocniejsze i bardziej nachmielone, przechowywano aż do września. Gdy już prawie zaczynał się nowy sezon piwowarski, a w piwnicach dalej zalegały duże zapasy zeszłorocznego piwa, organizowane były imprezy i festiwale, nazwane później Oktoberfest, na których to pozbywano się nadmiaru produktu. Z tego powodu piwo Marcowe ma swoją drugą nazwę Oktoberfestbier. Inne nazwy tego stylu używane na przestrzeni lat to Wiener Marzen, Festbier lub Marzenbier. 

​

Z uwagi na to, że piwo musiało przetrwać ciepłe miesiące, warzone było nieco mocniejsze i bardziej nachmielone. Dodatkowo do jego produkcji używano ciemniejszych słodów, przez co miało bursztynową barwę. Oczywiście istniały różnice w piwach warzonych przez różne browary, w ten sposób powstała wersja Helles Marzen, który był jaśniejszy, lub Dunkles Marzen ten natomiast był ciemniejszy. Dawniej do jego produkcji, używano też więcej chmielu, głównie z powodu jego właściwości bakteriostatycznych. Obecnie używa się go mniej, tylko w celu skontrowania bogatej słodowości.

​

Obecnie flagowym piwem Oktoberfest jest Festbier, bardziej zbliżony do stylu Helles z powodu mniejszej ilości alkoholu, jaśniejszej barwy i mniej intensywnego aromatu słodowego, aniżeli w klasycznym Marzenie.